Pierwsza styczność z obywatelem tego kraju - zaraz po wyjściu z lotniska zdecydowałam się złapać taxi, bo miałam sporo rzeczy ze sobą, a śnieg (albo lenistwo?) nie zachęcał do szukania autobusu. Zaczęłam coś dukać do taksówkarza trochę niby po rumuńsku, trochę po angielsku, generalnie dogadaliśmy się jakoś, pokazałam mu na karteczce dokładny adres. Okazał się very friendly, zajął się moją walizką i w samochodzie całą drogę gawędziliśmy. Z góry też uprzedził, ile, mniej więcej zapłacę. Dowiedziałam się, że najlepszy klub w mieście to OBSESSION (podobno fajne dziewczyny tam chodzą - nie wiem, jeszcze nie sprawdzałam). Pan powiedział też, że niedawno mieli straszne mrozy i śniegu aż 6 metrów napadało. Zauważyłam na samochodowym termometrze, że są 3 stopie ciepła (nie najgorzej! pozostało mi tylko wspominać z tęsknotą prawie 20-stopniową temperaturę wieczór wcześniej w Londynie). Swoją drogą, lotnisko jest bardzo blisko miasta. Taksiarz co chwilę trąbił wesoło, pozdrawiając znajomych na ulicach. Twierdził, że w Rumunii żyje się trudno, ciężko o pracę, ale i tak są bardzo szczęśliwi. Patrząc na niego - to by się zgadzało. Zrobił na mnie pozytywne wrażenie. Zostawił mnie trochę nie tam, gdzie trzeba, ale mniejsza o to... Skąd miał wiedzieć, że mój akademik mieści się w trochę innej części kampusu? :) Popytałam napotkanych studentów i łatwo trafiłam do celu, jakim było dormitorium A2. Tu czekał na mnie uprzejmy pan cieć, z którym głównie na migi się dogadaliśmy. Znalazł mnie na liście, odhaczył, dał jakiś kontrakt do wypełnienia, kluczyk do pokoju z takim specjalnym czipem do otwierania drzwi. Nawet zrozumiałam, że mam wrócić w poniedziałek z tym kontraktem i wtedy zapłacić pani z administracji. Mój akademik nosi nazwę A1. Pan cieć dał mi koce (trochę średnio wyglądające, takie co najmniej 20 lat używane, ale wyprane) + poduszkę i komplet poszewek. Zostawiłam walizkę pod jego czujnym okiem i podreptałam do właściwego budynku. Hmm... Nie powiem, że jakieś luksusy. :) tak wybitnie akademikowo. Brak windy. Mój pokój na ostatnim piętrze. Próbuję otworzyć z klucza, ale się nie dało. Z chwilę słyszę jednak, że ktoś od wewnątrz otwiera. Była to moja współlokatorka, przybyła dzień wcześniej. Przywitałyśmy się pospiesznie i pobiegłam po walizkę. Raaaany, wlekąc się z nią na górę wydawało mi się, że mieszkam na jakimś 10 piętrze, później okazało się, że to tylko 4te. ;)
 |
| Katedra prawosławna |
Współlokatorka. Jest śliczną, drobną blondynką, Węgierką. Nazywa się Reni (Renata), pochodzi z południa Węgier, gdzieś blisko granicy z Chorwacją. Studiuje telewizję. Trochę podobna do mnie z charakteru, przynajmniej takie mam odczucie, dobrze się dogadujemy. Zgodnie z przysłowiem.
Także trafiłam świetnie, bo nie chciałam mieszkać z Polką. Reni twierdzi, że jej angielski jest słaby, ale dobrze mówi, także fajnie, bo cały czas ćwiczę język.
Nasz pokój. Cóż.... Pierwsze wrażenie było tragiczne, trochę brudno... Ale teraz już ok. Wchodząc po prawej znajdujemy lustro, jest miejsce na buty, wieszak na kurtki, na przeciwko drzwi wejściowych mieści się łazienka (tylko dla nas dwóch). Po lewej od wejścia jest nasz pokój, dość duży i jasny, z balkonem. 2 łóżka, wiszące półki, duża szafa, stoliki nocne, 1 biurko, dwa krzesła. Jest też mała kuchnia, ale nie ma w niej nic prócz szafek, lodówki i czajnika - obecnością tych dwóch ostatnich i tak byłam zaskoczona. Poza tym jest wspólna kuchnia w korytarzu (syfiasta). Na piętrze jest około 16 pokojów 2-osobowych i w moim akademiku mieszkają tylko Erasmusowcy.
Niech żyje życie w akademiku!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz